Plezier in de coronacrisis

Deze week nam ik samen met vier collega’s afscheid van GGD Fryslân. Nu corona onderdeel van het ‘normale’ leven is geworden en de organisatie staat, valt er minder te communiceren. Als woordvoerder kreeg ik steeds minder vragen van de pers. Het voelde ook niet meer als een crisis.

Maar een crisis was het natuurlijk wel in de dertien maanden dat ik voor GGD en Veiligheidsregio werkte. Op mijn eerste werkdag kreeg ik meteen een onverklaarbaar hoog aantal besmettingen om de oren. Omrop Fryslân TV was al binnen voor een interview met directeur Margreet de Graaf, terwijl ik nog op zoek was naar antwoorden.

Elders in het coronabedrijf liepen de spanningen uiteraard veel vaker hoog op. Werkdruk, stress, veranderend beleid uit Den Haag. Er werden bergen werk verzet en voor vrije dagen of vakantie was soms geen tijd. Omdat je samen in hetzelfde schuitje zit, schept dit ook een hechte band. Een gevoel van saamhorigheid.

Zo ontstaat extra werkplezier. Je helpt de crisis bestrijden en het geeft nog veel voldoening ook. Het voelt wel dubbel om vast te stellen dat je plezier hebt beleefd aan een crisis. Omdat er zoveel leed achter corona schuilt. Ziekte en overlijden, maar ook eenzaamheid en gevoelens van discriminatie bij niet-gevaccineerden. Iedereen krijgt er wel iets van mee.

Alle mooie woorden, kaartjes, cadeaus en traktaties die we kregen bij het afscheid voelden hierdoor wat ongemakkelijk. Het was hartverwarmend en overweldigend, maar ook een beetje overdreven. Wij deden toch gewoon als professional ons werk? Nou nee, het was bij deze klus dus meer dan dat.

Daar kun je een boek over schrijven. En dat mag ik de komende tijd doen. Zo wordt het een heel geleidelijk afscheid.