Is Mark Rutte een leugenaar? Die vraag hangt al maanden boven de politieke
arena in Den Haag. Als je de vraag zwart-wit benadert kun je er volmondig ‘ja’
op antwoorden. Of juist ‘nee’, want bewijs maar eens of iemand ergens wel of
niet ‘herinneringen aan heeft’.
Van een afstand zie ik wel een draaikont. Iemand die aalglad is en gewend is
zich overal uit te praten. En daar vaak goed mee weg komt. Altijd joviaal, een
lach voor iedereen, begrip voor elke vraag.
Tijdens de verkiezingscampagne van 2010 kwam ik VVD-lijsttrekker Rutte tegen
op een bijeenkomst in Van der Valk Wolvega. Tijdens de hele pauze van een half
uur stond hij de verslaggever van de Leeuwarder Courant te woord. Daar is hij
een meester in. Ik was onder de indruk.
Wat me toen meteen opviel is dat hij doorsloeg. Dat hij het in het
persoonlijke contact niet zo nauw nam met feiten. ‘Aangenaam, ik ken je nog van
de vorige keer’, zei hij bij de kennismaking enthousiast. Maar het was onbestaanbaar
dat hij mij kende, want ik had hem nog nooit eerder ontmoet. Zo is Rutte dus. Zo’n
verzinsel is niet zo erg, maar hoe meer macht je krijgt, hoe vaker je de truc toepast,
lijkt me. Vaak ongemerkt. Maar niet voor altijd onbestraft.
